Şiirler

             O MAVİLİK DERDİ

Beni uykudan uyandırır uyandırmaz

dünyanın bütün huyları yüzünde

ben bunlardan birini seviyorum en çok

sana bir nar kesip uzatıyor ya doğa

tutsam tanelerini

sevincin gözyaşları derdim buna.

Bir süre bakışıyoruz karşılıklı

ben uykudan uyanır uyanmaz

benimle şiir gibidir bu

tam karşımda ama yazılmamış

durmadan bileniyor aklımda.

Seni unutarak baktığımda bile

dünyanın her yerlerinden geçiyorsun

yayılıyorsun kalabalıklara

yalnız yayılmak mı

aşkın en büyüğü, en dayanılmazı demeli buna.

Özlenirsin, alabildiğine varsın da

daha da var oluyorsun gün günden

olgun bir meyva gibi güleceksin zamanla

bir kadın da değilsin, bir kişi de değilsin

bir kuş olsa mavilik derdi buna.

Edip Cansever

AYLAK GÖZ

Erkenden aşındırır aşkını

Odaların köşelerine zamansız oturur

Duyarsa bir çocuğun

Oyundan çağrıldığını

Başının her seferinde döndüğü kumarı

Gönlünü bir tarzla kurularken kazanır

Anlarsa yenilen bir kadının

Darda kaldığını

Kendi kendine ardaşak kaçağı

Arada bir bakınır ne yaptığına

Süresiz kapılır tablolara yangelir

Ve oturdu mu bir masaya

Hakkını verir çay içmenin

Bu adam kitapların uçlarına

Çizilmiş itilmiş resim

Korkmadan yaşar tebessüm gösterir

Ağır başıyla nöbet alır

Dağdan kaçar şehri çevirir

Ve bırakır gönlünü bir tazı sıçramasına

Erkenden aşındırır aşkını

Anlamaz bir kadının

Süresiz kapılıp yangeldiği tablolara

Severek tebessüm attığını

Ağır başıyla kopar dağdan

Nöbet alır şehri devirir.

Cahit Zarifoğlu